A Idade Media.

A romaría vikinga de Catoira ( Caldas, costa do provincia de Pontevedra) celébrase en conmemoración das invasións vikingas que tuveron lugar en Galicia dende mediados do S.IX ata finais do S.XI.

Recorda a defensa de Galicia dos continuos ataques piratas normandos e surracenos que atacaban as costas galegas constantemente debido á pouca defensa que tiña.

Soían buscar comida, tesouros... e tamén intentaban atacar constantemente á Cidade de Santiago, por iso soían desembarcar na zona de Catoira.

As Torres do Oeste son o recordo das fortificacións que se construiron para evitalo, que son un asentamento arqueolóxico composto polas ruínas dunhas torres de orixe romana que serviron fundamentalmente para a defensa das terras aquidioceses de Santiago de Compostela ( territorios eclesiásticos da Igrexa católica rexido por un bispo) dos ataques normandos (viquingos) na Alta e na Baixa Idade Media. Por aquel entonces á fortaleza era coñecida como Castellun Honesti.

Tmaén podemos atopar entre as ruinas das torres, unha pequena ermita dedicada a Santiago, xa que a fortaleza foi cedida ao arzobispo de Santiago no século XIII.

Tráse dun castelo de aceeso libre e uso turístico e foi declarado Monumento Nacional e sitúase na desembocadura do río Ulla e a ría de Arousa, no concello de Catoira, comarca de Caldas na costa da provincia de Pontevedra. 

A Romaría Vikinga celébrase en Catoira o primeiro domingo de agosto, dende a súa primeira edición no ano 1960. Trátase dunha festa profana, que rememora o papel que desempeñou Catoira na defensa de Galicia fronte ós ataques dos piratas normandos e sarracenos na busca do tesouro da Igrexa Compostelá.
A Romaría Vikinga é hoxe patrimonio de tódolos catoirenses, que traballaron duramente e con ilusión para convertela nunha das festas máis famosas e peculiares de Galicia, sendo declararada no ano 2002 festa de Interese Turístico Internacional.
O Pregón Literario é un dos actos máis arraigados da Romaría Vikinga, que foi instaurado na segunda etapa da festa, retomando as actividades literarias dos seus fundadores. Dado seu interese para A promoción cultural de Galicia, o Concello de Catoira decide manter este acto dentro do programa de festas. Durante os corenta anos de vida da festa moitas han sido as persoalidades da cultura, o periodismo e a política que ofreceron seu pregón. Logo fan unha actuación os grupos de danza e baile tradicionais. Ó mediodía, os romeros son agasallados con mexillóns e viño tinto do Ullla. O desembarco Vikingo constitúe o principal acontecemento do día grande da festa. Como xa se expuxera, esta actividade empezouse a facer no 1968, cun arenero disfrazado de barco vikingo.
Tralas fortes emocións da mañá, os romeros recuperan forzas nunha comida campestre no recinto das Torres, tal e como ven sucedendo dende as primeiras edicións da festa.
Xa pola noite, e como remate da festa, celebrase unha verbena popular na Alameda do Concello.

- Os tributos medievais eran numerosísimos e a súa exención representaba un importante alivio para os beneficiarios. Se ben as denominacións varían dun lugar a outro, investiga as obrigas que impoñen algúns dos máis usuais: 

Fonsadeira (fonsadera): Son todos os ingresos públicos o prestación que se lle facía ao rey para os gastos da guerra. 

Censo: Foron unha instutición empregada en tempos medievais e modernos, en Europa e América. Parecíase a actual préstamo hipotecario, salvo que o deudor conservaba plenos dereitos sobre o inmoble gravado.

Alcabala: Foi o imposto máis importante do Antigo Rexime na Coroa de Castela. O que máis ingresos producía a hacienda real; aínda que o imposto do dez por cen era aínda o máis importante, o seu tutor principal era a Iglesia, con participación do rey.
 
Herbático ou  herbaje: Tributo que en la Corona de Aragón se pagaba a los reyes al principio de su reinado, y era proporcional a las cabezas de ganado que poseía cada uno.

facendeira: Presentación persoal a que estaban obrigados os vasalos para a construción de camiños, edificación da casa forte do señor, etc.

Portádego:Cantidade que se paga para poder pasar por un lugar determinado dunha vía de comunicación, ou por acceder a determinados lugares.
Martiniega : É o imposto más antigo na Coroa de Castela, pagado o día de San Martín, e quizais provenise do dereito esixido ao campasinado que se asentaba nun terreo no cultivo previamente. No século XVII supoñía unha carga de doce maravedís ( antigua moeda ) anuais. 

 Xantar ou yantar: Certo tributo que pagaban, xeneralmente en especie, os habitantes dos pobos e dos distritos rurales para o mantemento do soberano e do señor cando transitaban por eles.

Luctuosa (abadía ou mortura): Chámase abadía ó dereito en Galicia e outras partes de España tiñan os curas párrocos de percibir á morte dos seus feligreses certo tributo dos bens mobles ou semovintes que deixaban, como igualmente o mesmo tributo ou cousa tributaria. É coñecido tamén con nome de Luctuosa.

Maquía

 Imposto que pagaban ao rei os vendedores que ofrecían os seus productos nos mercados.

Gabela
A gabela é un término que designa de forma xenérica ós impostos que se gravan sobre un producto de sonsumo xeral (imposotos indirectos)

Osas o huesas:

Que facía efectivo ao súbdito ao contraer matrimonio e quedará reducido ao caso da muller que se casaba en segundas nupcias.

   



Roma. Clara

Chámome Annia Galeria Faustina son a muller de Cneo Claudio Severo Arabiano.
Dende fai un tempo vivimos en Gallaecia, antes de instalarnos aquí, nós viviamos en Bracara Augusta. A nosa chegada a Gallaecia é debido a que o meu marido participou na campaña de Xulio César. Nesta campaña, Xulio César parte de Cádiz e chega ata A Coruña. Esta conquista foi realizada polo mar.
Cando eu cheguei a Gallaecia, meu marido xa levaba un tempo vivindo alí. Cheguei a través da calzada que unia Bracara Augusta con Lucus Augusti, como meu marido estaba en A Coruña, tiven que volver a ir dende Lucus Augusti ata A Coruña por unha vía secundaria.
Hoxe en día o meu marido dédicase a agricultura, grazas ós novos avances que se deron neses tempos, ten moitas máis facilidades á hora de traballar, estes novos recursos son o arado con animais o que permite que o meu marido non teña que facer grandes esforzos, outro recurso foi a introdución de novos cultivos como a vide ou o liño. O liño estaba bastante demandado xa que era a tea que utilizaba toda a xente para texer as súas roupas.
Vivimos nunha villae e como o meu marido dedícase o tema do campo vivimos nunca villae rústica, na nosa villae  temos algúns mosaicos en representación da arte de este tempo.
A nosa hixiene persoal lévase a cabo en baños públicos frecuentados tanto por homes como por mulleres. Despois de iso, o meu marido iba a xogar unhas partidas de axadrez cos nosos amigos mentres eu me quedaba nas termas acabándome de peitear e maquillar. Despois de estar xa preparados íbamos a cear a casa dos nosos amigos ou os nosos amigos viñan á nosa, a cea era moi abundante e predominaba a carne. A cea era a comida máis importante que se empezaba á media tarde e acabábase á noite, se tíñamos invitados esas cenas prolongábanse ata ben entrada a noite.
As nosas roupas típicas son a túnica tanto nos homes como nas mulleres, no caso dos homes chega por debaixo dos xeonllos e no caso das mulleres chega ata os pés.
 Por último, no noso tempo de ocio soliamos ir ó teatro ver representacións dramáticas ou os circos e anfiteatros.

Roma. Rosa

O meu nome é Publius Cornelius Hispanus, casado con Iulia. Son posuidor dunha panaderia onde fabrico o pan para abastecer o exercito. Vivo na cidade de Lucus Augusti, nunha domus onde habita ademais de eu e miña muller, a miña filla Cornelia. Eu e a miña muller chegamos a Gallaecia fai un vinte anos, coa batalla que se denominou do Monte Medulio, e coa que nos, os romanos acabamos por conquistar toda Gallaecia. Nos meus momentos libres, cando o traballo escasea, eu a máis a miña familia acercámonos o anfiteatro pero ver algunha loita entre gladiadores das distintas provincias de Roma. Xunto a min habita unha familia, que xa estaba aquí antes da nosa chegada, e que se afixeron as nosas costumes. O meu traballo é moi sacrificado posto que só teño un axudante para fabricar grandes cantidades de pan.  O noso pan está fabricado con fariña de millo, auga e nalguns casos pódese facer con algun tipo de especias que recollemos destas terras. O noso pan repártese entre todo o exército pertencenta a esta zona do imperio.O exército está en continuas guerras, e moitos son os homes que van para a guerra e que nunca regresan xunto as suas familias. Aparte do anfiteatro, nesa cidade temos outros divertimentos como poden ser os baños de saunas, que se atopan no centro da cidade e que son de uso público para os homes, pero as mulleres teñen que quedar na casa facendo as tareas doméstica e máis cuidando dos fillos. Neste momento a miña muller está embarazada, e ainda non decidimos o nome que lle imos por o noso próximo descendente. A vida en Lucus Augusti e moi tranquila, sen apenas sobresaltos posto que os chamados "romanizados", persoas que xa estaban aqui cando chegamos, son moi afables e adaptáronse perfectamente as nosas costumes e ao noso ritmo de vida. A cidade está amurallada todo o redor, para protexernos de algun inimigo que intente atacarnos e así poder defendernos dende a altura, pero en todo o tempo que levo aquí apenas houbo un par de pequenos ataques que non tiveron ningun resultado negativo para os nosos intereses.
Tamén hai un acueducto, empregado para o suministro de auga, canalizacións feitas de barro e de plomo; tamén había grandes cloacas (desaugadoiro para eliminar as augas fecais), mansións con termas privadas e había calefacción por chan radiante.
Nas casas da xente máis nobre, é decir, da xente que tiña máis diñeiro, adoitaba haber mosaicos; pero tamén os podíamos ver nas termas.
A miña muller sempre me dicía que a ela lle gustaría ter unha casa cunha terma privada só para a familia e poder bañarnos tranquilamente, ter calefacción por chan radiante, por toda a casa e así non pasar tanto frío. Tamén lle gustaría ter un gran mosaico.